Een engeltje

De eerste week zit er al op. Veel meegemaakt, veel gezien en eigenlijk te veel om allemaal op te schrijven. Ik wilde dit verslag gisteren eigenlijk al schrijven, maar de stroom deed het niet. Ik begin er al gewoon aan te raken…

Ik zal een korte omschrijving geven van de dagen van de week:

Dinsdag zijn we begonnen met het public health project samen met nog 4 andere vrijwilligsters (3 uit Nederland en 1 uit Schotland) hebben we controles gedaan bij de mensen. We hebben het gewicht gemeten, lengte, vetpercentage, bloeddruk, controleerden op hepatitis B, checkten wat voor soort bloedgroep ze hadden en wat hun suikerwaarde was. Ons doel was om de mensen te wijzen op de, vaak ongezonde, leefstijl die ze hebben. Door de armoede eten ze voornamelijk erg vet en frituren ze veel.

Woensdag was het eigenlijk hetzelfde verhaal als de dinsdag. De mensen waren zoals gewoonlijk erg vriendelijk en waren erg blij dat wij er waren. Zelf vind ik het erg jammer dat we geen hepatitis vacinaties mogen geven. Schijnbaar word dit alleen gedaan als de vacinaties gesponserd worden… Woensdagmiddag hebben we de andere vrijwilligers van Projects Abroad ontmoet en 4 van de 8 hadden malaria… Wie zou de volgende zijn…? Gelukkig is dit goed behandelbaar hier :)

Donderdag zijn we naar een school gegaan. De kinderen hadden nog nooit blanke mensen gezien en kwamen al rennend en schreeuwend naar ons toe. Iedereen wilde je hand beethouden of je gewoon even aanraken. Het leek net of we BN’ers waren… Eerste hebben we de leraren en directeur laten zien hoe je een constructie kan maken zodat je schoon water hebt om je handen te wassen. Om het risico op ebola en cholera te verkleinen is het erg belangrijk om je handen te wassen met schoon water en zeep. Daarna hebben we de kinderen voorlichting gegeven over deze 2 ziektes gegeven. Voorkomen is beter als genezen! Daarna hebben we kleine wondjes behandeld en de kinderen gecheckt op verschillende soorten wormen en deze behandeld.

Vrijdag zijn we naar een andere school gegaan. Er was een andere begeleider van Projects Abroad mee en deze was iets luier en we hebben alleen maar wondjes verzorgd en de wormen behandeld. ‘s Avonds was het hoogtepunt waar ik al heel de week naar uit keek. Een moment waar ik eigenlijk al naar toe leefde sinds ik nog in Nederland zat… Na een taxirit van een kwartier was het dan eindelijk z over: mijn eerste Ghanees biertje! Een ijskoude rakker van 625 ml werd voor mijn neus gezet en ik was de koning te rijk. Man man man, wat smaakte dat lekker zeg! Ze hebben hier 3 grote merken qua bier: Guiness (bah bah…), Club en Star (een Ghanees merk). Star is lekkerder als Club. Star valt lekker zacht op de tong en de afdronk is precies goed. Onze zuiderburen zouden zeggen: alsof er een engeltje op je tong piest!

Zaterdag was het markt dag. We gingen met 2 andere vrijwilligsters die in de buurt woonden hier naar toe. Maar amai amai amai… 5 vierkante kilometer (kilometer ja!) aan kraampjes waar je van alles kon kopen van paprika’s tot radio’s tot de nieuwste telefoons en zelfs auto’s. Als je heel handig was kon je ook een geit kopen, maar die mocht helaas niet mee in de taxi. 3 uur en heel veel zweetdruppels later hebben we een uitgang gevonden. De kloof tussen arm en rijk werd (helaas) groter en groter…

We hadden woensdag besloten om zondag samen met 3 andere vrijwilligsers naar het ‘Lake’ te gaa. In feite is dit een prachtig meer, maar de dorpjes die er rond liggen kennen erg veel armoede… We hadden allemaal iets meegenomen voor de kinderen daar, loombandjes, pennen, fluitjes, enzovoorts. Hoe verder je van dorpje naar dorpje ging hoe groter de armoede werd eigenlijk. Ik ging samen met 2 andere vrijwilligsters de dorpjes af en Nienke en nog een andere vrijwilligster bleven bij het beginpunt. Man man man, wat we daar allemaal zagen… Hoe verder we kwamen, hoe schrijnender het werd. Toen we na 2 uur wandelen bij het (voor ons) laatste dorpje aankwamen zagen we de school van het dorpje staan. Een brok in je keel vormde zich als je je realiseerde dat de kinderen daar daadwerkelijk les kregen… We keken elkaar aan en konden het zelf bijna niet geloven. Een blik naar links en we keken naar de huizen van de mensen. Allee… huizen… het waren meer bij elkaar geraapte stenen vastgemaakt met klei en daar bovenop wat riet. Een gesprek met de lokale bevolking leerde ons dat de muur aan 1 kant al ingestort was en dat er in het regenseizoen geen lessen worden gegeven omdat de school gewoon niet veilig is. Met de andere 2 vrijwilligsters besloten we al snel dat we hier iets aan moesten en kunnen doen. We werden uitgenodigd bij de chief (zie het als een burgemeester) van het dorp en zelfs zijn woning was even slikken. Voor alle kinderen hebben we een armband achtergelaten en voor de school hebben we een geldbedrag gedoneerd zodat ze deze kunnen renoveren. Toen de chief dit hoorde verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht... Ik wist het gelijk: hier doen we het voor...

Nu ga ik snel mijn bed opzoeken, morgen begint er weer een nieuwe week... ik ben benieuwd!