Het komt wel goed...

Er is bijna alweer een week voorbij dus tijd voor een nieuw verslag. Het is nu vrijdag 14 november en ik had erg veel zin in het weekend omdat ik mij, gelukkig, al een stuk beter voelde als afgelopen donderdag. De boterham met chocopasta die ik als ontbijt heb gegeten ging er goed in en ik voelde mij verder ook goed. Eerst gingen we naar Elmina. Hier stond het slavenkasteel dat de Nederlanders gebruikten als verkoop en export van slaven naar Europa en Zuid-Amerika. Als Nederlander zijnde voelde ik mij erg klein, en stiekem een beetje schuldig dat ik 'hier aan mee heb gedaan'. De gangen en slaapverblijven van de slaven voelden koud en kil aan. Het voelde indrukwekkend om te weten dat hier vroeger zoveel ellende plaats vond. Na het slavenkasteel zijn we doorgereden naar Takoradi, een prachtige plaats aan de kust van Ghana. We hadden onze avondmaal genuttigd bij een hotel dat leek op een klein paradijsje. Een gezellig tafeltje aan het strand en nog geen 10 meter verder was er al de zee. Ik sloeg het menu open en ik zag de hamburger staan en het water stond aan mijn mond, mijn keuze was al gemaakt. De combinatie met een ijskoud biertje maakt het plaatje compleet! Achteraf was het toch niet zo'n verstandige keuze aangezien ik er een paar uur later weer van kon genieten, ditmaal op de wc...

De volgende dag was de planning om naar Nzulezo te gaan. Een dorp compleet op palen, in de volksmond het Venetië van Ghana genoemd. Een moeilijk dubio voor mij. Ik wilde ontzettend graag hier naar toe maar het leek mij verstandig om dit beter niet te doen. Het verstand won van de drang om weg te gaan (gebeurt ook niet vaak) en ik bleef met 2 andere vrijwilligsters in Takoradi. We besloten om terug te gaan naar het hotel van gisteren en eenmaal aangekomen vroegen ze of we met een fotoshoot wilde meedoen! Hier moesten we niet lang over twijfelen want wij zijn natuurlijk echte modellen! Hartstikke grappig allemaal. Een halfuurtje shooten later en we kropen op onze ligstoel. 10 meter van de zee en een verse ananassap in mijn hand, ik was gelukkig. Ik heb nog snel wat mensen jaloers gemaakt met foto's want je kan natuurlijk niet elke dag aan het strand liggen in november! Zo gezegd, zo gedaan en de dag vloog voorbij. Van misselijkheid diarree was gelukkig geen sprake meer en ik heb als een roosje geslapen.

Maandag was mijn eerste dag in het ziekenhuis. Ik had hier erg veel zin in omdat dit weer een nieuwe uitdaging is. Ik stond op een afdeling waar mensen kwamen om een vitale functies te controleren voor ze op consult naar de dokter gingen. Deze afdeling was gecombibeerd met hun 'spoedafdeling'. Spoedafdeling is een groot woord want hiervoor zijn 2 bedden beschikbaar in een kamer niet groter als 9 vierkante meter. Ik wist niet echt wat ik moest verwachten maar mijn 7e patiënt kwam bij mij in een rolstoel en heb ik gelijk opgenomen. Ze kwam binnen met hoofdpijn en toen ik haar bloeddruk meette was deze torenhoog. De arts werd er op de spoed bijgehaald en deze kwam eraan gesjokt (het blijven Afrikanen...). Er moest een infuus geprikt worden en ik zag de verpleegkundige, bij gebrek aan beter, een zuurstofslang pakken als stuwband. Creatief zijn ze hier wel! Uiteindelijk bleek de patiënt malaria te hebben wat gelukkig goed behandelbaar is.

Dinsdag was mijn 2e dag en ik had er veel zin in. Ik moest om 8:00 uur op de afdeling zijn dus om 7:40 stond ik er, klaar voor de overdracht van de nachtdienst. De dingen liepen iets anders want er was nog niemand... Schijnbaar gaat iedereen eerst naar de kerk bij het ziekenhuis om 8:00. Dit heb ik dan ook maar gedaan met een andere vrijwilligster en toen we daar een kwartier zaten werd de dienst bruut verstoord... door 2 kippen! Deze waren de kerk binnen gelopen en raakten in paniek toen ze niet meer naar buiten konden. Alles is hier mogelijk... Er lagen 2 patiënten op de spoed, maar mijn collega wist van geen toeten of blazen af. Ze wist niet wat ze hadden en wie het zelfs waren, erg vreemd... Op de vraag of we niet eens een controle moesten doen tussendoor zei ze dat dat niet nodig was en dat ze zich zelf wel konden redden. Enfin... de dag zelf was niet zo heel spectaculair. Ik heb nog een rondleiding rond het gebouw gehad en kennis gemaakt met de kinderarts. Dit is een erg aardige Russische mevrouw die al 5 jaar in Kumasi werkt. Zij vroeg niet of ik iets spannenders wilde waar ik natuurlijk gelijk ja op antwoordde! Ze heeft me voorgesteld om mee te lopen met de 'dressing room'. Hier komen elke dag interessante wonden en kleine operaties voor, waar je ook aan mag helpen, ben benieuwd! Ik heb dit gelijk voor donderdag op de planning staan. 'S middags zijn we met de rest van de vrijwilligsters gaan zwemmen en eten omdat er 3 volgende week terug naar huis gaan. Erg gezellig en lekker!

Woensdag waren we van plan om met de groep van projecte abroad terug naar het Lake te gaan om te kijken hoe het met de school ging, maar op het laatste moment werd dit plan afgeblazen... Aangezien we dan een dagje vrij waren heb ik deze dag maar gebruikt om te wassen. In Nederland gooi je het met gemak in de wasmachine en kijk je er na een uur weer eens naar om, hier moet ik alles met de hand wassen! Een klus van dik anderhalf uur en niet alles word weer schoon maar ach, dit is Afrika!

Het leven in Nederland gaat helaas ook door. Zondagmiddag heb ik van mijn ouders te horen gekregen dat mijn oma de 28e met haar chemo moet beginnen. Toen ik het bericht las kwam er een koude rilling over mijn rug. Het voelde vreemd om zo'n bericht te horen als je zo ver weg zit. We zaten toen nog aan het strand en ik stond op uit mijn stoel en nam mijn iPod mee. Wandelend over het strand spookten er verschillende scenario's door mijn hoofd, sommige waar ik liever niet over wilde nadenken... Na 10 minuten zette ik mij neer op een boomstam. Voor mij lag een heel stuk strand waar ik de enige was. Ik zag voor mij de kracht van het water. De golven gingen erg tekeer en lieten je voelen hoe machteloos je soms kan zijn. Ik deed mijn muziek in mijn oren en luisterde naar het nummer van Mr. Probz - Nothing really matters. Een mooi nummer dat nu extra betekenis heeft. De gedachten over mijn oma kwamen terug. Het gevoel dat je krijgt om zo'n bericht te lezen als je zo ver weg zit is moeilijk te omschrijven. Ik staarde voor mij uit en voelde een zacht briesje tegen mijn gezicht aanwaaien, in mijn oren hoor ik de woorden "I see her face and in my mind I seize the day whenever she's nearby". Ongemerkt vormde zich een brok in mijn keel. Ik probeer, net als de dokters in Nederland, positief te blijven maar soms is dit makkelijker gezegd als gedaan. Terwijl het nummer verder gaat kijk ik naar de zee. Het besef dat je je zo machteloos kan voelen maakte een grote indruk op mij. Een moment alleen met je eigen gedachten, het zijn de kleine dingen die je soms nodig hebt. Het nummer is afgelopen en ik sta op en loop terug naar de rest van de groep. In mijn hoofd heb ik 1 gedachte waar ik mij aan probeer vast te houden: het komt wel goed oma...